DE LUCHTLANDINGSTROEPEN
SCREAMING EAGLES, ALL AMERICAN EN RED DEVILS
De drie luchtlandingsdivisies moesten voorkomen dat de Duitsers dorpen, bruggen en knooppunten zouden innemen :
- Amerikaanse 101e luchtlandingsdivisie (screaming eagles) bestond uit 3
regimenten parachutisten
- 82e luchtlandingsdivisie (All American) bestond uit 3 regimenten
parachutisten + 1 regiment luchtinfanterie in zweefvlieguigen
- De Britse 6e luchtlandingsdivisie bestond uit 2 brigades van het
parachutistenregiment + 'n Canadees bataljon + luchtlandingsbrigade van
Britse linie-infanteriebataljons.
Kort na middernacht stegen de 3 luchtlandingsdivisies op om de flanken van de stranden te beveiligen : 13.400 man van de Amerikaanse 82e en 101e luchtlandingsdivisie en 6.225 man van de Brits-Canadese 6e airborne divisie.
Voor de landing bij nacht werd gebruik gemaakt van Amerikaanse C-47 Dakota's (28 parachutisten per vliegtuig) + enkele Britse Stirlings en Albermarles. Ze vlogen tegen minder dan 190 km/uur en op nog geen 100m. hoogte, het Duits afweer trotserend.
DAKOTA en STIRLING
30 minuten voor de 1e luchtlandingstroepen arriveerden werden padvindersteams van 10 man gedropt op apparatuur op te stellen : standaard-markering voor een dropzone was een T, gevormd door 5 lichten + 1 radar-installatie op de kop van de T.
De markering van de landingszones voor de zweefvliegtuigen bestond uit een lijn van 7 lichten van afwisselende kleuren op de hoofdas van het landingsgebied en 1 radarset. Bij daglicht werd gebruik gemaakt van gekleurde rook.
De paratroopers gingen eerst, versterkingen en zwaardere wapens volgende later in zweefvliegtuigen.
De 1e paratrooper die landde was vermoedelijk Frank Lillyman, de Commandant van de verkenners van de 101e luchtlandingsdivisie.
WACO - zwever HORSA - zwever
Een tank rolt uit een Hamilcar Anti-tankgeschut wordt ingeladen
Operatie Titanic
Operatie 'titanic' werd opgezet als afleidingsmanoeuvre tijdens de luchtlandingen in normandie. Vlak voordat de echte landingen zouden beginnen vloog dropte 'n luchtmacht van 40 Hudsons, Halifaxes en Stirlings 500 poppen aan parachutes af ten noorden van Le Havre en ten zuiden van Cherbourg.
Tegelijkertijd werd een scherm van anti-radarsneeuw uitgeworpen (grote hoeveelheden foliereepjes gemaakt van tin, aluminium of kunststof) om de Duitse radarwaarnemers in de waan te brengen dat de imitatie-luchtlandingen 20 keer zo groot waren als werkelijk het geval was.
De reepjes folie weerkaatsen een deel van de radarbunel waardoor het radarsysteem een doel ziet. Doordat de reepjes dicht op elkaar dwarrelen ontstaat een compleet gordijn van doelen waar een radar moeilijk doorheen kan kijken.
De poppen kregen de naam ‘Rupert', waren gemaakt uit stoffen en werden opgevuld met stro en zand en waren uitgerust met een explosief dat bij landing ontplofte waardoor de poppen volledig verbranden. Twee Stirling vliegtuigen gingen verloren bij de operatie.
101e Airborne Division
Hun droppingzone lag dicht bij het Utah strand. Onmiddellijk achter de duinen bevond zich een grote moerasgordel ! Hun voornaamste doel : de bruggen over de rivieren Vire en Douve te bezetten. Het slecht weer speelde hen echter parten : slechts 38 van de 120 verkenners werden op de geplande plek afgezet. Sommigen landden 30 km. van hun doelen, werden boven zee gedropt of op te geringe hoogte zodat hun parachute niet meer opende.
Van het 1e deel van de 101e luchtlandings-divisie – het 502e regiment parachutisten-infanterie – werd niet één op de bestemde zone afgezet. In het centrum van de divisie werd ook 'n heel bataljon in de verkeerde zone gedropt zodat ze pas tegen de middag hun doel bereikten.
Boven de zuidelijke dropping wierpen de Dakota's hun manschappen op de juiste plek af.
Om 04.00u. druppelden de eerste zweefvliegtuigen binnen : van de eerste 52 landden er maar 6 in de bedoelde zone. Toch kreeg de divisie alle vier de afritten van de verhoogde wegen naar Utah Beach in handen.
Om 21.00u. landde 'n tweede groep van 32 zweefvliegtuigen : 44 van de 157 mannen kwamen om.
veel zweefvliegtuigen braken middendoor bij de landing Achtergelaten Horsa's na de landing tussen de ‘Rommelasperges'
De 82e luchtlandingsdivisie zou aan weerszijden van de rivier de Meredet , bij Sainte- Mère-Eglise gedropt worden. De verkenners kwamen rond 01.30u. boven hun doel aan. Enkel het 505e regiment parachutisteninfanterie – droppingzone ten oosten van de Meredet – werd keurig afgezet. (de overigen bereikten hun zones niet of konden ze niet verlichten voor de hoofdmacht die na 02.00u. zou komen)
De divisiecommandant Generaal-Majoor Matthew Ridgway landde samen met het regiment.
Een 30-tal mannen kwamen in het centrum van Sainte-Mère-Eglise terecht. John Steele, soldaat van bataljon 3, bleef met zijn parachute aan de kerktoren hangen. Hij werd na 2 uur gevangen genomen.
De andere 2 regimenten verging het al niet beter : nog niet de helft van het 508e regiment parachutisteninfanterie kwam binnen 3 km. van de droppingzone neer en kon zich pas na 4 dagen hergroeperen. Van het laatste regiment, 507e parachutisteninfanterie, landde meer dan de helft in het moeras van de Meredet en verdronk – door de zware uitrusting- in nog geen meter diep water.
The Red Devils
De 6e Britse luchtlandingsdivisie moest de Duitse kustbatterij in Merville vernietingen, zodat deze Sword Beach niet onder vuur kon nemen. Ook de twee bruggen over de Orne en het kanaal in Benouville moesten ze veroveren. Ten slotte moesten ze 5 bruggen over de rivier de Dives vernietigen.
Generaal-majoor Richard Gale liet een speciale aanvalsafdeling in zes zweefvliegtuigen tussen de bruggen landen. Ze landden op één na allemaal om 00.15u., vijf minuten voor de verkenners van de divisie neerstreken. Na een kort vuurgevecht werden de bruggen – beter gekend als Pegasus Bridge- bemachtigd.
De hoofdmacht van de 6e luchtlandingsdivisie, 4225 paratroepers kwamen om 00.50u. boven hun droppingzones aan. Ruwweg de helft landde op de juiste plek. De 5e parachutistenbrigade, onder brigadier Nigel Poett, kwam met de helft van haar manschappen aan en deed mee aan het vuurgevecht tegen de Duisters en tegen 03.30u. was het rond Pegasus Bridge veilig genoeg voor de landing van zweefvliegtuigen, die antitankkanonnen en de divisiecommandant Gale brachten.
Net als de Amerikanen verzamelden de her en der verspreidde paratroepers van de diverse brigades zich en tegen de morgen waren alle vijf bruggen over de Dives verwoest.
De hoofdtaak van de brigade, toebedeeld aan het 9e bataljon onder Luitenant-kolonel Terence Otway, was het opruimen van de Duitse batterij in Merville. Otway verzamelde 150 man en viel korte tijd voor zonsopgang de batterij aan. Binnen het kwartier werd ze veroverd, wel ten koste van bijna de helft van zijn manschappen. De kanonnen bleken niet van het hoge kaliber te zijn zoals ze gevreesd hadden.
De rest van de dag weerstond de 6e luchtlandingsdivisie de steeds fellere Duitse aanvallen. Om 13.00u. kwamen bij Pegasus Bridge versterkingen aan onder de vorm van de 1e speciale dienstbrigade van commando's die op Sword Beach waren geland. En vanaf 21.00u. complementeerden twee bataljons van de 6e luchtlandingsbrigade de verdediging. Tegen de avond had de 6e divisie ca 650 van de 6256 mannen verloren.
Met 2435 vliegtuigen en 867 zweefvliegtuigen hadden de geallieerden bijna 17.000 man in de eerste 24 uur naar Frankrijk vervoerd.
Maak jouw eigen website met JouwWeb